«Το ποδόσφαιρο είναι τέχνη, και εγώ είμαι καλλιτέχνης.»
Η οικογένειά του ήταν πολιτικοί πρόσφυγες που είχαν εγκαταλείψει την Ελλάδα μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Παρά τις δύσκολες συνθήκες, το πάθος του για το ποδόσφαιρο ήταν το μοναδικό πράγμα που τον έδινε δύναμη να προχωρήσει. Οι αγώνες του για επιβίωση και για να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του έγιναν μια πολύτιμη πηγή έμπνευσης για όλους όσους ήξεραν την ιστορία του.
Ο Βασίλης, ως μικρό παιδί τότε, άκουσε για πρώτη φορά την ελληνική γλώσσα και τους Έλληνες προπονητές μέσα στην κοινότητα των προσφύγων, όταν η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Τασκένδη.
Παρά την μοναδική καριέρα του, ο Χατζηπαναγής δεν κατάφερε ποτέ να παίξει σε Παγκόσμιο Κύπελλο, καθώς η Ελλάδα δεν είχε καταφέρει να προκριθεί στις διοργανώσεις του. Εάν το ποδόσφαιρο είχε άλλους κανόνες, ίσως να είχαμε δει έναν από τους μεγαλύτερους παίκτες του κόσμου να λάμπει στο διεθνές επίπεδο.