Εάν κάποια στιγμή στη ζωή σου ακούσεις τη φράση «Σε θέλω για κουμπάρο», συγχαρητήρια! Μόλις μπήκες σε ένα κλαμπ μελών χωρίς έξοδο κινδύνου.
Η κουμπαριά είναι ιερός θεσμός. Όμως, πίσω από τις αγκαλιές και τα «να ζήσετε», κρύβεται μια κοινωνική σύμβαση με δεσμεύσεις ισόβιες. Μπορεί στην αρχή να νοιώθεις τιμημένος, αλλά σύντομα ανακαλύπτεις τα εξής:
- Γάμοι, βαφτίσια, γιορτές, τραπέζια… Ξεχνάς την έννοια του ελεύθερου Σαββατοκύριακου.
- «Κουμπάρε, μια μικρή εξυπηρετησούλα…» Πλέον, είσαι το προσωπικό help desk του γαμπρού και της νύφης!
- Τα οικονομικά; Καλύτερα να μη μιλήσουμε. Από δώρα μέχρι και κοστουμιές, το budget σου μπαίνει σε mode «survivor».
Και το καλύτερο; Δεν τελειώνει ποτέ. Κάθε γιορτή, κάθε βάφτιση του παιδιού, του ανιψιού, του ξαδέρφου τους… είσαι εκεί.
Συμπέρασμα; Η κουμπαριά είναι τιμή. Αρκεί να έχεις γερό πορτοφόλι, γερό στομάχι και ακόμα πιο γερά νεύρα (καμιά φορά). Γιατί μπορεί η φιλία να κρατάει μια ζωή, αλλά και οι υποχρεώσεις του κουμπάρου… κρατάνε για πάντα. Και αν νομίζεις πως ξέμπλεξες, περίμενε μέχρι να βαφτίσουν το δεύτερο παιδί!