Λοιπόν αδερφέ, ας τα πούμε χωρίς περιστροφές: υπάρχουν γυναίκες που τις βλέπεις και μένεις παγωτό. Όχι γιατί δεν είναι όμορφες. Όχι γιατί δεν σου αρέσουν. Αλλά γιατί τις φοβάσαι. Κυριολεκτικά. Όχι με τον τρόπο που φοβάσαι μια τρομακτική σκηνή σε θρίλερ – αλλά με τον τρόπο που φοβάσαι κάτι που σε ξεπερνάει. Που δεν μπορείς να χειριστείς. Που σε κάνει να αισθάνεσαι γυμνός – και όχι με τον καλό τρόπο.
Οι άντρες – πολλοί άντρες – φοβούνται να πλησιάσουν τις γυναίκες που είναι… δυνατές. Ανεξάρτητες. Εξυπνότερες από τους ίδιους. Αυτές που έχουν τη ζωή τους σε τάξη. Αυτές που ξέρουν τι θέλουν και δεν χρειάζονται κανέναν να τους το προσφέρει. Κι αν το καλοσκεφτείς, είναι σχεδόν ειρωνικό: γιατί αυτές είναι οι γυναίκες που, υποτίθεται, όλοι λέμε ότι θέλουμε.
Αλλά η αλήθεια είναι πως… δεν αντέχουν όλοι το φως. Δεν αντέχουν όλοι μια γυναίκα που έχει φτιάξει μόνη της τη φωλιά της, που πληρώνει τους λογαριασμούς της, που κουβαλάει τις βαλίτσες της, και αν χρειαστεί, μπορεί να κουβαλήσει κι εσένα – ψυχολογικά.
Φοβόμαστε τις γυναίκες που είναι αυτάρκεις.
Όχι γιατί δεν μας χρειάζονται. Αλλά γιατί δεν εξαρτώνται από εμάς. Και αυτό, για τον εγωισμό μας, είναι θανάσιμο χτύπημα. Πώς να αποδείξεις ότι είσαι «άντρας» όταν εκείνη ξέρει να αλλάζει λάστιχο, να φτιάχνει μόνη της μακαρόνια με κιμά και να πηγαίνει μόνη της διακοπές στη Σρι Λάνκα χωρίς να σου ζητήσει να κουβαλήσεις τη βαλίτσα;
Φοβόμαστε τις γυναίκες που έχουν φωνή.
Ειδικά αν η φωνή αυτή διαφωνεί με τη δική μας. Αν μας κοντράρει, αν μας διορθώνει, αν μας βάζει στη θέση μας όταν λέμε βλακείες (και, ας είμαστε ειλικρινείς, τις λέμε). Αν δεν γελάει με τα αστεία μας για να μας κάνει να νιώσουμε άνετα. Αν δεν μας χαϊδεύει το εγώ. Αν δεν μας επιβεβαιώνει. Αν μας κάνει να ιδρώνουμε στην κουβέντα γιατί είναι πιο διαβασμένη από εμάς.
Φοβόμαστε τις γυναίκες που έχουν εμπειρίες.
Όχι «εμπειρίες» όπως τις εννοούν οι ατάκες στα μπαρ, αλλά πραγματικές. Αυτές που έχουν ταξιδέψει, που έχουν αγαπήσει, που έχουν πληγωθεί και σηκώθηκαν. Που κουβαλάνε μέσα τους κόσμο και ιστορίες. Που δεν εντυπωσιάζονται από το νέο iPhone σου. Που έχουν δει τη ζωή – και σε κοιτούν στα μάτια όχι για να σε ρωτήσουν πού πας, αλλά για να καταλάβουν αν ξέρεις πού πας.
Φοβόμαστε τις γυναίκες που δεν ανέχονται.
Που δεν κάνουν εκπτώσεις. Που αν πεις μαλ@κία, θα σου την πουν. Που αν αργήσεις να απαντήσεις στο μήνυμα, δεν θα κάνουν δράμα, αλλά θα έχουν ήδη συνεχίσει τη ζωή τους. Που δεν τους χρωστάς, αλλά ούτε σου χρωστάνε. Που δεν θα γίνουν χαλάκι για να τις αγαπήσεις. Που δεν θα σε κάνουν κέντρο του κόσμου τους. Που δεν έχουν ανάγκη να «σωθούν».
Φοβόμαστε τις γυναίκες που έχουν χιούμορ.
Που γελάνε με την ψυχή τους. Που σε πειράζουν. Που σε ειρωνεύονται και σε κάνουν να κοκκινίζεις. Που δεν παίρνουν τίποτα – ούτε καν εσένα – πολύ στα σοβαρά. Γιατί κάπου βαθιά μέσα σου, έχεις συνδέσει το «θηλυκό» με την «αθόρυβη». Και το «καλό κορίτσι» με το «ήσυχο κορίτσι».
Αλλά οι γυναίκες αυτές δεν είναι ήσυχες. Δεν είναι «βολικές». Δεν είναι «εύκολες». Είναι όλα όσα θα ήθελες να είσαι. Και κάπου εκεί ξεκινάει ο φόβος σου.
Γιατί η αλήθεια είναι μία: δεν είναι ότι δεν τους αξίζεις. Είναι ότι φοβάσαι ότι δεν τους αξίζεις. Και όσο το πιστεύεις, θα κάνεις πίσω. Θα πας να μιλήσεις και θα το μετανιώσεις. Θα την κοιτάς από μακριά και θα σκέφτεσαι «αυτή δεν είναι για μένα».
Κι εκείνη; Εκείνη θα σε κοιτάξει. Μπορεί και να χαμογελάσει. Αλλά δεν θα κάνει πίσω. Δεν θα σε «διευκολύνει». Δεν θα σε «ηρεμήσει». Θα συνεχίσει να είναι αυτό που είναι. Και αυτό, φίλε μου, είναι το πιο τρομακτικό – αλλά και το πιο ελκυστικό – πράγμα σε μια γυναίκα.
Φιλική συμβουλή; Μην ψάχνεις γυναίκα να σε συμπληρώνει. Ψάξε να είσαι ολόκληρος, για να σταθείς δίπλα της χωρίς να σε πνίγει το φως της.
Άλλωστε οι άντρες δεν φοβούνται τις δυνατές γυναίκες. Φοβούνται τον εαυτό τους απέναντί τους.