Όχι γιατί έχεις νεύρα. Αλλά γιατί ησυχία σημαίνει επιτέλους… ανάσα.
Υπάρχουν μέρες που δεν θέλεις να μιλήσεις. Δεν θέλεις να εξηγήσεις πώς είσαι, δεν θέλεις να κάνεις χιούμορ, δεν θέλεις να απαντήσεις στο “τι έχεις;”. Θες απλώς να κάθεσαι. Ήρεμος. Ίσως με μια μπύρα. Ίσως χωρίς τίποτα. Με λίγο φως. Με λίγη μουσική. Με καμία κουβέντα.
Και δεν είναι κακό αυτό. Δεν σημαίνει ότι κάτι πάει στραβά.
Σημαίνει απλώς ότι κουράστηκες απ’ τον θόρυβο. Από τις φωνές. Από τα “πρέπει”, τα μηνύματα, τις ειδοποιήσεις, τις συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά.
Μερικές φορές, αυτό που χρειάζεσαι δεν είναι ψυχανάλυση.
Είναι σιωπή.
Δεν είναι αδυναμία να μη θες να μιλήσεις.
Είναι ένδειξη ωριμότητας.
Είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι δεν χρειάζεται να πεις κάτι για να υπάρξεις.
Αν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που καταλαβαίνουν τη σιωπή σου, κράτα τους. Είναι σπάνιοι. Είναι εκείνοι που θα κάτσουν δίπλα σου και δεν θα σε ρωτήσουν “τι έχεις;” — θα κάτσουν χωρίς να περιμένουν απάντηση.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια της ενήλικης ζωής:
να μην χρειάζεται να γεμίζεις κάθε κενό.
Δεν θέλεις να γίνεις αντικοινωνικός.
Απλώς θέλεις να μην αναγκάζεσαι να είσαι συνέχεια “κάτι”.
Να μην κάνεις τον χαρούμενο όταν είσαι κουρασμένος.
Να μην εξηγείς το αυτονόητο.
Να μην πιέζεις τον εαυτό σου να συμμετέχει σε κουβέντες που δεν τον αφορούν.
Μερικές φορές, το καλύτερο που μπορεί να σου πει κάποιος δεν είναι “σ’ αγαπάω” ή “σε καταλαβαίνω”.
Είναι τίποτα.
Και μέσα σε αυτό το “τίποτα”, να χωράει όλη η αγάπη, όλη η κατανόηση, όλη η υποστήριξη που δεν χρειάζεται λόγια.