Όταν η ηρεμία γίνεται πιο ελκυστική απ’ το θόρυβο.
Κάποτε ήθελα να τα προλάβω όλα. Να βγω, να φάω, να πιω, να μη χάσω καμία έξοδο, καμία ευκαιρία, κανένα Σάββατο. Τα βράδια τα ήθελα δυνατά, τα Σαββατοκύριακα γεμάτα, και τους ανθρώπους γύρω μου πολλούς. Το να κάτσω σπίτι ακουγόταν σαν ήττα. Τώρα; Είναι Κυριακή απόγευμα, έχει λίγη σιωπή στο σαλόνι, έναν καφέ μισοζεστό, ένα φως που πέφτει νωχελικά στον τοίχο και… νιώθω καλά.
Αυτό είναι το καινούριο μου “πολύ”: λίγο και ήσυχο.
Δεν έγινε απότομα. Δεν ξύπνησα μια μέρα και είπα “τέλος η φασαρία”. Απλώς άρχισε να μη με τραβάει πια. Εκεί που παλιά έψαχνα την έξοδο, τώρα ψάχνω το “μέσα”. Όχι το “να μείνω σπίτι” μόνο. Το “να μείνω με μένα”. Να μη χρειάζεται να είμαι κάπου, να κάνω κάτι, να εξηγώ.
Η ηρεμία αυτή δεν είναι βαρεμάρα. Είναι επιλογή. Είναι εκείνο το σημείο που παύεις να φοβάσαι ότι θα χάσεις κάτι, και αρχίζεις να εκτιμάς ότι κερδίζεις το παρόν σου. Τη στιγμή σου.
Μου αρκεί μια ωραία μπύρα στο μπαλκόνι. Μια βραδινή βόλτα με το παιδί. Ένα χαμόγελο χωρίς λόγο. Μια αγκαλιά που δεν πρέπει να ποστάρω για να τη ζήσω.
Και ξέρεις κάτι; Κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό. Όλοι λένε για τα “θέλω τα πάντα”. Για το hustle, το τρέξιμο, το “μην κάθεσαι”. Ε, εγώ λέω να κάτσεις λίγο. Να πατήσεις pause. Να μην τρέχεις για λίγο. Να κοιτάξεις τον άλλον στα μάτια χωρίς να έχεις κάτι φοβερό να του πεις. Ή να κάτσεις μόνος σου, χωρίς να νιώθεις άβολα. Δεν είναι κακό να μη θες πολλά. Είναι ωριμότητα.
Δεν θέλω πλέον τον “ντόρο”. Θέλω αλήθεια. Θέλω φίλους που αν μιλήσουμε μια φορά το μήνα, δεν πειράζει. Θέλω συζητήσεις στις οποίες δεν χρειάζεται να υψώσουμε φωνή για να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον. Θέλω ανθρώπους που δεν εξαντλούν — αλλά γεμίζουν.
Δεν θέλω να αποδείξω τίποτα. Θέλω να νιώσω. Θέλω να είμαι παρών. Ούτε τέλειος, ούτε πανταχού παρών. Απλώς εκεί που αξίζει. Με αυτούς που με ξέρουν και δεν με κρίνουν. Που αν δουν ότι σωπαίνω, δεν θα πουν “τι έχεις;”, αλλά θα μου φέρουν μια μπύρα και θα κάτσουν δίπλα μου χωρίς να μιλήσουν.
Και δεν λέω ότι η ζωή έγινε εύκολη. Ίσα ίσα. Απλώς δεν θέλω να τη δυσκολεύω μόνος μου. Δεν θέλω να αποδείξω ότι μπορώ να σηκώσω όλο τον κόσμο. Θέλω να μπορώ να πω: “δεν μπορώ άλλο” και να είναι εντάξει.
Θέλω λίγα πράγματα. Καθαρά. Χωρίς φίλτρα, χωρίς φωνές. Θέλω ησυχία που δεν είναι σιωπή, αλλά αλήθεια. Θέλω ανθρώπους που δε χρειάζονται επεξηγήσεις, μόνο παρουσία. Και μια ζωή που δεν είναι υπερπαραγωγή, αλλά ταινία μικρού μήκους — με νόημα.
Δεν θέλω πολλά.
Θέλω λίγα.
Και ήσυχα.