Γιατί κάθε ζευγάρι λέει την ιστορία σου, πριν μιλήσεις εσύ.
Δεν χρειάζεται να σου πει κάποιος τι περνάει. Αρκεί να κοιτάξεις τι παπούτσια φοράει.
Τα sneakers που έχουν φαγωθεί μπροστά, με τα κορδόνια πάντα μισόδεμένα; Αυτός ο τύπος τρέχει — όχι απαραίτητα για γυμναστική. Για δουλειά, για το σχολείο, για να προλάβει. Είναι ο “σε 5 λεπτά είμαι εκεί” που πάντα καταφέρνει να φτάσει, αλλά λαχανιασμένος.
Τα δερμάτινα παπούτσια που κάποτε γυάλιζαν και τώρα έχουν μια κούραση στη φτέρνα; Κάποτε έβγαινε, τώρα κρατιέται όρθιος. Έχει περάσει πράγματα. Ίσως πένθος, ίσως διάλυση, ίσως απλώς ώρες και ώρες μέσα σε μια ρουτίνα που δεν φαίνεται. Είναι ο άνθρωπος που χαμογελάει λιγότερο, αλλά όταν το κάνει, το εννοεί.
Τα άσπρα, καθαρά, λες και βγήκαν μόλις από το κουτί; Ίσως προσπαθεί. Να σταθεί. Να εντυπωσιάσει. Να φαίνεται ο.κ. Μπορεί να περνάει φάση “restart” και τα παπούτσια είναι μέρος της νέας του αρχής. Ίσως και μια άμυνα. Δεν είναι κακό. Είναι ένστικτο επιβίωσης.
Τα μποτάκια με λασπωμένες σόλες; Αυτός έχει ζήσει. Έχει πάει σε χωριά, έχει βοηθήσει μετακόμιση φίλου, έχει κουβαλήσει παιδιά στην πλάτη. Δεν τα καθαρίζει κάθε μέρα, δεν τον νοιάζει. Γιατί αυτά τα παπούτσια είναι κομμάτι της ζωής του.
Τα αθλητικά με φθαρμένες φτέρνες και σόλα που γέρνει; Είναι ο τύπος που δεν παραδέχεται ότι κουράστηκε. Τον κρατάνε ακόμα, όπως κρατιέται κι εκείνος. “Λίγο ακόμα”, λέει. Αλλά μάλλον ήρθε η ώρα να αγοράσει καινούργια. Ή έστω, να σταματήσει για λίγο.
Τα παπούτσια είναι η σιωπηλή μαρτυρία της καθημερινότητας. Δεν λένε ψέματα. Δείχνουν τα βήματα που έκανες, τα μέρη που στάθηκες, το βάρος που κουβαλάς. Όσο πιο πολυφορεμένα, τόσο πιο αληθινά.
Δεν χρειάζεται να τα αλλάξεις για να πείσεις κάποιον ποιος είσαι.
Αρκεί να τα φοράς με περηφάνια.
Γιατί μπορεί να έχουν φθαρεί, αλλά σε πήγαν εκεί που είσαι τώρα.
Και τελικά, όπως και οι άνθρωποι, τα παπούτσια που κρατάνε είναι αυτά που “έχουν περάσει πολλά” — αλλά είναι ακόμα μαζί σου.