Σκέψου λίγο: πότε ήταν η τελευταία φορά που κοίταξες κάποιον στα μάτια και ένoιωσες αυτή τη μικρή ταραχή, αυτή τη σπίθα που σε κάνει να χαμογελάς χαζά; Στον ψηφιακό κόσμο των «dating apps», αυτό το συναίσθημα χάνεται σε ένα δάσος από likes, emojis και διάφορα προφίλ. Και κάπως έτσι, ο έρωτας γίνεται προϊόν προς κατανάλωση…
Ναι, ίσως κάποιος να πει ότι οι εφαρμογές γνωριμιών έχουν τη χρησιμότητά τους. Είναι εύκολες, γρήγορες και ανοίγουν πόρτες που ίσως δεν ήξερες ότι υπήρχαν. Αλλά παράλληλα, είναι και σαν το «fast food» του ρομαντισμού: γεμίζουν την πείνα σου, αλλά δεν χορταίνουν την ψυχή σου!
Τι χάνεις όμως όταν βασίζεσαι μόνο σε αυτές; Χάνεις την αληθινή σύνδεση. Τις αυθόρμητες στιγμές. Εκείνες τις στιγμές που σου κόβουν την ανάσα. Σκέψου έναν καφέ με φίλους, όπου ξαφνικά κάποιο νέο πρόσωπο προστίθεται στην παρέα. Η χημεία που νοιώθεις εκεί δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα «match».
Μια ακόμη απώλεια είναι η αίσθηση της επιμονής. Στον πραγματικό κόσμο, το να διεκδικήσεις κάποιον σημαίνει να επενδύσεις αληθινό χρόνο, συναίσθημα και σαφώς ενέργεια. Στον κόσμο των εφαρμογών, μια αλλαγή σελίδας αρκεί για να πας παρακάτω. Έτσι όμως, ο έρωτας γίνεται επιφανειακός και εμείς αποξενωνόμαστε, όχι μόνο από τους άλλους αλλά και από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Και κάπου εδώ είναι που φταίει η τεχνολογία (και όχι μόνο εδώ). Ενώ υποτίθεται πως μας φέρνει πιο κοντά, στην πραγματικότητα, ταυτόχρονα μας απομακρύνει. Μας κάνει να ξεχνάμε ότι οι αξίες της ζωής – όπως η αυθεντικότητα, η προσπάθεια και η ουσία – δεν χωράνε σε μια οθόνη.
Οπότε την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να «ψαρέψεις» σε μια εφαρμογή, θυμήσου: ο αληθινός έρωτας είναι αυτός που μπορείς να δεις με τα μάτια σου, να νοιώσεις με την καρδιά σου και να ζήσεις μοναδικές στιγμές. Γιατί ό,τι αξίζει, θέλει κόπο. Και… όχι «data»!