Έκανες το λάθος να δηλώσεις συμμετοχή στο skydiving. Ήθελες αδρεναλίνη, είπες. Θα είναι τέλειο, είπες. Και τώρα βρίσκεσαι στην άκρη ενός αεροπλάνου, 4.000 μέτρα πάνω από τη γη, με την πόρτα ανοιχτή και τον άνεμο να ουρλιάζει.
Σκέψη #1: «Αυτό είναι ένα όνειρο, σωστά;»
Όχι, δεν είναι. Είσαι εδώ, δεμένος σε έναν άγνωστο (τον εκπαιδευτή), που μάλλον είναι πιο ψύχραιμος από σένα.
Σκέψη #2: «Υπάρχει τρόπος να το ακυρώσω ΤΩΡΑ;»
Όχι. Ο εκπαιδευτής ήδη μετράει αντίστροφα.
Σκέψη #3: «Εντάξει, πηδάμε. Ή μήπως όχι;»
Πριν προλάβεις να το αποφασίσεις, έχεις ήδη φύγει στο κενό. Η γη πλησιάζει, ο εγκέφαλός σου παθαίνει blue screen και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ουρλιάξεις σαν να μην υπάρχει αύριο.
Σκέψη #4: «Εντάξει, τελικά είναι απίστευτο!»
Μετά από 10 δευτερόλεπτα ατελείωτης πτώσης, αρχίζεις να το απολαμβάνεις. Νοιώθεις ελεύθερος, δυνατός, σαν τον Σούπερμαν (μόνο που ο Σούπερμαν δεν χρειάζεται αλεξίπτωτο).
Σκέψη #5: «Πώς στο καλό προσγειώνομαι;»
Ο εκπαιδευτής τραβάει το αλεξίπτωτο, και τώρα έχεις έναν νέο εφιάλτη: η προσγείωση. Θα το παίξεις άνετος ή θα καταλήξεις να κυλιέσαι σαν πατάτα;
Τελικό συμπέρασμα: Θα το ξανάκανες! (Αλλά πρώτα, τσέκαρε αν η καρδιά σου χτυπάει ακόμα!)