Θυμάσαι το κουδούνι που σήμαινε είτε τη σωτηρία σου (διάλειμμα!) είτε την καταδίκη σου (ώρα μαθηματικών); Τα διαλείμματα που έμοιαζαν με μικρά πανηγύρια, τα κρυφά σκονάκια που ετοιμαζόσουν να χρησιμοποιήσεις αλλά τελικά δεν είχες το θάρρος, και τις ατέλειωτες συζητήσεις για το ποιος αρέσει σε ποιον;
Τότε μετρούσες τις μέρες για να τελειώσει η χρονιά, αλλά τώρα… μήπως θα ήθελες να ξαναβρεθείς σε εκείνα τα θρανία, έστω για λίγο;
Γιατί, ας το παραδεχτούμε, το σχολείο δεν ήταν μόνο διαγωνίσματα, εκθέσεις και αποστηθίσεις που έμοιαζαν με βασανιστήριο. Ήταν οι φίλοι, τα ανέμελα γέλια, οι ατελείωτες συζητήσεις στην τελευταία σειρά της τάξης και το αίσθημα ότι η ζωή είναι μπροστά σου. Ήταν η εποχή που το μεγαλύτερό σου άγχος ήταν αν θα σε σηκώσει η φιλόλογος να πεις το μάθημα (spoiler: δεν το είχες διαβάσει) και αν θα προλάβεις να κλείσεις τραπέζι για το πάρτι της Παρασκευής.
Φυσικά, εάν ξαναπήγαινες σχολείο τώρα, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Ίσως να μην βαριόσουν τόσο στην ιστορία, γιατί θα καταλάβαινες πόσο χρήσιμο είναι να ξέρεις κάποια πράγματα για την πατρίδα μας. Ίσως να εκτιμούσες τη γυμναστική, γιατί πλέον ξέρεις ότι κάθε squat μετράει. Και σίγουρα θα ήσουν λιγότερο δραματικός για το πεντάλεπτο που σε έβαλε αδικαιολόγητα η μαθηματικός επειδή… αναστέναξες δυνατά.
Και τι να πούμε για τις εκδρομές; Εκείνες τις μαγικές μέρες που οι γονείς σου σε ρωτούσαν: «Μα καλά, πάλι πληρώσαμε εκδρομή; Πότε διαβάζετε;» ενώ εσύ ήξερες ότι η πραγματική εκπαίδευση γινόταν μεταξύ του καθίσματος του λεωφορείου και του αυτοσχέδιου DJ set από τα παλιά Nokia.
Αλλά εάν σου δινόταν η ευκαιρία να επιστρέψεις, θα το έκανες; Θα ξαναζούσες εκείνες τις στιγμές, τις παρέες, τις αγωνίες των εφηβικών χρόνων; Ή μήπως η νοσταλγία κάνει το παρελθόν να φαίνεται πιο ρομαντικό απ’ ό,τι ήταν στην πραγματικότητα;
Όπως και να ‘χει, το σχολείο ήταν μια εποχή που κάποτε ανυπομονούσες να αφήσεις πίσω σου. Και τώρα, το σκέφτεσαι, χαμογελάς και λες: «Ρε φίλε, ωραία περνούσαμε!».